Виктор Е. ван Фрисланд. Полдень. Зенит

       Виктор Е. ван Фрисланд

Перевела с нидерландского языка
на русский язык Галина Поротикова

Такой конец; канатоходец, измерять
Не думай солнце, воды озера без дна.
Мой чёлн прикован к атмосфере, и она
Уединённость. Убивает резко рать,

Бичующий пожар опустошённый лик.
Такой конец; свинцовая темна угроза,
Угрюмых гор лавина ринется, и слёзы
Сопроводят безмолвно солнца жуткий блик.

Поток огня как дуговая сварка-чаша.
И каменный и раскалённый белый зной.
Мой чёлн прикован; это тока крови звон.
И опадает жизнь моя, цветок, и чахнет.

С нидерландского


       Victor E. van Vriesland

Middag

Dit is het einde; met haar daverende koorden
Peilt de vergeevsche zon het grondelooze meer.
Mijn boot ligt onbeweeglijk in een heete sfeer
Van glanzende eenzaamheid. Op `t stroeve lichtveld
                moorden

Striemende branden mijn geteisterd aangezicht.
Dit is het einde; want de somber looden dreiging
Der barre bergen stort zich op me in starre zwijging
Onder `t gewicht van het verschrikkelijk licht.

Vloeibaar vuur stroomt roerloos uit vlambladige
                kelken.
Mijn boot ligt stil; ik hoor het blonzen van mijn
                bloed. -
In `t witte laaien van een blinden steenen gloed
Voel ik het leven als een bloem langzaam verwelken.