Ян ван Нейлен. Старый погребок
Перевела с нидерландского языка
на русский язык Галина Поротикова
Как я люблю часами пополудни,
в какой-то на задворках кабачок
войдя, ждать ранних сумерек, в очаг
смотря, дремать спокойно полусонно.
Здесь всё как будто пыль на веке том,
и серо, и один седой песок
столов и стульев, вытертых досок.
Едва живые родина и дом.
Дождь за окном, он заливает сад,
осенний день туманный, серо-жёлтый,
и как мучения года назад
подкатывает к горлу ком тяжёлый.
Чего не знал я в юные года:
пусть я умру, но просто, без сомнений;
и снова счастлив я как никогда,
приму без страха и свой миг последний.
С нидерландского
Jan van Nijlen
De oude kroeg
Ik houd zo zeer van die verlaten kroegen
buiten de stad in het namiddaguur,
men droomt er rustig, wachtend op den vroegen
schemeravond, naast een gezellig vuur.
Sedert een eeuw misschien ligt hier wit zand
op de geschuurde en uitgesleten planken.
Alles is oud, de stoelen en de blanke
tafels. Dit is een huis, een vaderland.
`k Zie door het raam een tuin die druipt van regen,
de winterlucht is mistig, grijs en geel,
en alles wat ik lijdzaam heb verzwegen
dringt plots in kroppend snikken naar mijn keel.
En toch ben ik gelukkig, want nooit kende
mijn jeugd den vrede die ik nu gevoel;
`k weet mij nu nader bij mijn menslijk doel:
de dood, maar zonder `t masker der ellende.
Свидетельство о публикации №121032005419