Рутгер Копланд Уход дочерей

Им надо было уходить. Я это видел
по их лицам, которые постепенно превращались
из детских мордашек
в лица моих друзей.

Я чувствовал запах курева, когда они меня целовали,
вдыхал запах их кожи и волос – они уже не для меня
существуют, не то что раньше –
когда  у нас еще было время.

Мир томлений, счастья, боли и грусти
рос в их комнатах,
в которых они собирали на вынос
свои воспоминания.

Они ушли. Я смотрю из их окон
и вижу тот самый вид, тот самый мир
двадцатилетней давности –
когда мы только поселились здесь.

Vertrek van dochters

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.

Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinnering.

Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.