Рутгер Копланд Мертвая собака

Моя собака умерла.
Она отправилась туда,
где будет жить теперь, чтоб смерть понять.

Ее тело можно сравнить с гнездом
временного пребывания невидимой
птицы – посланца вечности.

Лично я так не думаю, но все же,
когда собака умирала,
что-то выходило из её тела,

а я смотрел и видел: она жива
и спрашивает меня о чём-то – моя память
крепче меня самого.

Но то, что любило меня, ушло.
Я выкопал яму, положил туда часть
себя и этот вот стих.

Моей собаки больше нет нигде -
и так  каждый день.


Dode hond

Ik heb de hond laten sterven – daar lag ze
en ik dacht: waar gaat ze nu heen waar
zal ze blijven. Om de dood te begrijpen.

Het lichaam wordt wel gezien als een nest
het tijdelijk verblijf van een onzichtbare
vogel – een afgezant van de eeuwigheid.

Zo zie ik het niet. En toch toen de hond stierf
wat gebeurde er toch dat ik wist dat ze stierf
alsof haar lichaam door iets werd verlaten.

Ik kan niet anders zien dan dat die dode hond
nog leeft en om mij vraagt, zo sterk is
de herinnering, sterker dan ik.

Maar wat van mij hield is weg, ik graaf een gat
leg wat er overbleef daarin en gooi het dicht.

De hond is nergens meer, iedere dag.