Улица Космонавтов

В городе без троллейбусов, у приречных ракит
На улице Космонавтов домик мамы стоит.
На улице Космонавтов, в летнем бубнёже шмелей
На самой любимой улице, из всех что есть на земле.

В ряд уместились домишки в коралловых гроздьях рябин  -
Шестнадцать одноэтажных и двухэтажный один.
А рядышком с ними возносятся над кущей садов золотых
Труба и цеха пивзавода, и дом общины глухих.

Кто там смеется язвительно? Уж лучше ему замолчать.
По уличной этой пыли я удочки нёс на плечах.
Тут мама моя у окошка, как выплывет месяца рог,
Ждет возвращения сына с далёких-далёких дорог…

Осенним дождем безнадежным, весной, когда гонят коров
Единственная из улиц, душа моя и любовь.
Нигде я на свете не видел пышнее её георгин,
Важнее гусей, будто с Марса сюда явились они .

Нигде так богато не кормит плодами вишневый сад,
Нигде нет таких крикливых младенцев и нежных девчат.
Девчат, что всю ночь до рассвета купальскою доброй порой
Поют свои тихие песни про вербу над тихой водой.

Пойте, девчата, дайте передохнуть соловью,
Прячась под ивой плакучею я у Днепра стою…
Чтоб сердце не надрывалось в черный полночный час,
Чтоб о потере не плакало, стою и слушаю вас…

Улица Космонавтов сбегает в лощину с горы,
Исток ее в городе, устье  - у самой речной воды.
Направо – дома и краны, вьются над ними дымы.
Налево – Днепр и обрывы, яблоневые сады.

Теперь далеко за полночь, окна погасли все.
Над ней белорусское небо в своей вековечной красе;
Ярчает звезда Капелла, синеет вино в Ковшах,
Мелкой серебряной пылью клубится небесный Шлях.

Пойте, девчата, пойте – росным полям и  лесам
С улицы Космонавтов – серебряным небесам.
Спасибо за отдых, сад мой вишневый цвел неспроста.
Я тороплюсь. Уезжаю. Дороги не видно конца.

И светит мне на чужбине - в пустыне далёких земель,
Улица Космонавтов – пустая моя колыбель.
 
1962

Вуліца Касманаўтаў (оригинал)*

У горадзе без тралейбусаў, над імклівай няўмоўчнай ракой,
На вуліцы Касманаўтаў – хата маці маёй,
На вуліцы Касманаўтаў, дзе ўлетку бубняць чмялі,
На самай мне любай вуліцы з усіх, што ёсьць на зямлі...

Пасталідамы ў пажары каралавых арабін –
Шаснаццаць аднапавярховых і двухпавярховы адзін.
А поруч зь імі узносяцца над стромай садоў залатых
Велічны гмах піўзавода і дом Грамады глухіх.

Хто там сьмяецца зьедліва? Лепей няхай маўчыць!
Па гэтым па цёплым пыле я вуды нёс на плячы.
Тут маці мая ля брамы, як выплыве месяца рог,
Чакае нястомнага сына з далёкіх-далёкіх дарог...

Асеньняй імжой безнадзейнай і вясной, калі гоняць кароў,
Адзіная з тысяч вуліц, ты – сьвятло маё і любоў.
Нідзе ў сусьвеце ня стрэнеш стрэх і кветак такіх,
Тут гусі такія паважныя, бы з Марса вывезьлі іх,

І нідзе не песьціў на сьвеце ніякі вішнёвы сад
Такіх немаўлят крыклівых і такіх пяшчотных дзяўчат.
Дзяўчат, што ўсю ноч да сьвітаньня купальскай добрай парой
Сьпяваюць зорныя песьні пра вярбу над ціхай вадой.

Сьпявайце, дзяўчаты, сьпявайце, каб адпачыць салаўю,
Пра сон і вільготныя веі, пра апошнюю страту маю...
Нябачны нікому на сьвеце, стаю і слухаю вас,
Каб сэрца не сумавала ў чорны паўночны час...

Вуліца Касманаўтаў зьбягае ў лагчыну з гары.
Вытокі яе – у горадзе, вусьце яе – у Дняпры.
Направа – дамы і краны, і шызы з комінаў дым,
Налева – Дняпро і абрывы, і аблокі над гэтым усім.

Цяпер жа, далёка за поўнач, як згасьлі агеньчыкі ўсе,
Над ёй беларускае неба ў сваёй адвечнай красе;
Зьменліва зьзяе Капэла, сінее віно ў Каўшах,
Шлях Чумацкі віхурыцца пылам, срэбны Батыеў Шлях.

Сьпявайце, дзяўчаты, сьпявайце – крылаты чакае лёс:
З вуліцы Касманаўтаў на срэбны гасьцінец нябёс.
Дзякуй за адпачынак. Сад зацьвіў недарма,
Я іду адсюль. Я сьпяшаюся. Дарозе канца няма.
 
І недзе далёка сьвеціць, як забыты цёплы маяк,
Вуліца Касманаўтаў – пустая калыска мая.
1962

* Теперь улица Короткевича.