Бабушкин край - Het land van oma

Gelakte boterbloem, buisvormige klaver
vanaf het heuveltje knikkend naar mij, als twee olympiers.
Wit-Rusland, dit tedere noorden, zal worden de plek
waar ik opnieuw geboren word.
Het stille riviertje Orsjitsa
zal mijn blote kinderbenen omwikkelen …
Maar, mij losmaken van dit leven,
mijn tegenwoordige leven, gaat boven mijn krachten
voortdurend ben ik ook nat van tranen of de dauw…
Er was geen geluk, eer, beroemdheid.
en – zo bitter – de liefde bedroog mij.
Het lot beschikte zulke klopjachten,
dat ik met een wonder en de stad Orsja kon ontsnappen.
Is de blauwe hemel niet voldoende voor mijn eenzaam leven,
voor het leven van berk en gras?
In de overgave aan het lot, aan al zijn wendingen,
leer je de proza van het leven waarderen: schriften kopen,
de moestuin wieden, linnen wassen en jam bereiden,
zonder zorgen over de zingeving van een dag.
Een dag is genoeg voor een gedicht.

***

Лакированный лютик и трубчатый клевер
мне с пригорка кивнули, как два олимпийца.
Эта Белая Русь, этот ласковый север
будет местом, где выпадет снова родиться.
Молчаливая чистая речка Оршица
обовьет мои детские ноги босые…
Но от жизни, от жизни своей отрешиться
я не в силах, промокнув от слёз, от росы ли…
Счастья не было, денег, почёта и славы
и любовь обманула, что хуже и горше.
А судьба мастерила такие облавы,
что спасалась лишь чудом и городом Оршей.
Разве синее небо для жизни не повод
одинокой моей, и травы, и берёзы?
В покоренье судьбе, повороту любому
начинаешь ценить преимущества прозы
жизни: покупку тетрадей, прополку
огорода, и стирку, и варку варенья,
без тревоги, что день будет прожит без толку –
его хватит с лихвою на стихотворенье.