Ингмар Хэйтце Падение навсегда - Het vallen blijft

ПАДЕНИЕ НАВСЕГДА

Так началось падение: каждый, кто был знаком,
да, был знаком хоть с кем-то на борту –
стал падать с ними вместе, и война пришла в дома
пугающе огромной, тяжкой черной массой.
Так приземлялось то, что падало – замедленным дождем
из дней, недель, из месяцев и лет. Он, постепенно
скудея, прекращался. Но вот, что странно:
с ним не было покончено: там, где что-то падает –
там и лежит. И павшие лежат, и встать не могут.
Но это все – увы – не значит, что кончилось падение.
Падение осталось навсегда.

ПОЧТИ СИНЕЕ

Мне снилось, что я падал – в том паденье.
Земля из глаз исчезла. Там, во сне
я был частицей в солнечном луче, летящей
так быстро, как летит сквозь космос свет.
Я был не одинок. Вокруг меня кружились
люди в парении, с закрытыми глазами.
И нечто, с улыбкой схожее, на каждом
лице дрожало. Время было нашим. Мы
парили со временем в обнимку. Мы
оказались, наконец, свободны
от времени и сами стали временем.
Я спрашивал себя: мы падаем с Земли
Или на Землю? Впадаем мы, иль выпадаем?
Я видел девочку, пристегнутую к стулу – и
выжившую. Одна - за всех? Как может
она за всех дышать и – в одиночку?
Мне голос был: «Всем, кто покончил
с земным существованием, придет
на смену кто-нибудь другой. И остановка сердца
означает, что новое забилось в тот же миг.
Нет, мы не пыль, но свет – не ты ли
сказал об этом сам?» Я снам своим
не верил никогда. Но, встав с постели,
увидел небо: чистое, спокойное и синее почти.


HET VALLEN BLIJFT

Zo begon het vallen: iedereen die iemand kende
die wel iemand kende die aan boord – zo ging
het vallen verder en de oorlog kwam naar huis
in angstig grote, ondraaglijk zware zwarte dozen.
Zo landde het vallen, stukje bij beetje, een trage,
dagen-, weken-, maandenlange regen, tot het
langzaam afnam, stokte. Maar het vreemde was:
daarmee was het nog niet klaar. Waar iets valt
daar ligt het en wie viel staat nooit meer op,
maar dat wil nog niet zeggen dat het vallen stopt.
Het vallen blijft, altijd.
________________________________________
BIJNA BLAUW

Ik droomde dat ik viel – het vallen blijft –
de aarde raakte uit het zicht, ik was
een deeltje in een zonnestraal en vloog
zo snel als licht door het heelal. Ik was
daar niet alleen, er waren mensen om
me heen, ze vielen met hun ogen dicht
en iets wat op een glimlach leek trok
over elk gezicht. We hadden alle tijd,
we zweefden naast de tijd, we waren
eindelijk van tijd bevrijd, we waren zelf
van tijd gemaakt. Ik vroeg me af: vallen
we ergens heen of er vandaan, vallen
we ergens in of uit? Ik zag het meisje
dat haar einde op een stoel na had gemist.
Is zij voortaan legioen? Hoe moet ze
in haar eentje ademen voor allemaal?
Een stem zei: ‘voor iedereen die ophoudt
te bestaan komt er al iemand anders aan,
elk hart dat stopt laat een nieuw hart
verder slaan tot op de jongste dag,
we zijn geen stof, maar licht, je hebt
het zelf gezegd.’ Ik heb mijn dromen
nooit vertrouwd. Maar toen ik opstond
was de hemel leeg en stil en bijna blauw.