Роберт Бернс. Послание майору Логану
Привет, мой друг! Скажу, ворча:
Судьба охотно бьет сплеча
И скрипача, и рифмача -
Нам нет удачи,
Зато лошадка горяча
И лихо скачет.
Мы мирно бродим, скок-поскок,
Звериный рык - мы наутек;
Сперва гора, потом лужок,
А там трясина,
И, сидя в ней, плати оброк,
Терпи, детина!
Так будь здоров, и скрипка тоже,
И пусть тоска тебя не гложет,
Когда глядишь в тупую рожу
Судьбы своей;
И пусть уютным будет ложе
На склоне дней.
Мы незадачливы и хлипки,
То неудачи, то ошибки -
Но небеса подтянут скрипки
Твоей колки,
Чтоб нота слышалась улыбки,
А не тоски.
Услышь не lente largo вздор ты,
Когда звучат судьбы аккорды;
Пусть только allegretto forte
Гремит на славу,
Чтоб не утрачивал задор ты -
Бис! Браво! Браво!
Будь счастлив любящий мечту,
Застолий праздных тесноту,
Кто мерить жизни правоту
Не прет с линейкой,
А тащит выпивку ко рту,
Крича "Налей-ка!".
Но проклинаю мерзких гнид,
Кто хищен, скуп и сановит,
За их самодовольный вид -
Для этой стаи
Пусть диссонансом прозвенит
Их жизнь пустая.
Я верю, брат беспечный мой,
Коль есть на свете мир иной,
То под неведомой звездой,
В укромной нише
Мы сядем рядышком с тобой -
Подарок свыше!
Ах, дочки Евины, браток!
Твердит с амвона демагог:
За наш удел и скорбный рок
Они в ответе;
И все же, все же - дай им Бог
Всех благ на свете!
Кастальский ключ дурманит нас:
От женских плутней и проказ,
От этих клятых, милых глаз
Одни напасти!
Их проклинал я много раз
В порыве страсти.
Луною в облачном дыму,
Звездою, брезжущей сквозь тьму,
Даю - и будет посему -
Обет писаки,
Что я свое еще возьму
В любовной драке.
Я о потерях не жалею,
Опять сыграю в лотерею,
Когда разгладится, теплея,
Судьбы прищур,
Мне в некий час предстанет фея -
И vive l'amour!
Faites mes baissemains respectueuses [2]
И Лаки, и сестрице Сьюзи;
Скажу я, лестью не конфузя,
Тебе тайком:
Большой удачник, кто в союзе
Живет таком.
Болтал я два часа подряд,
И нет в строках моих услад;
Но если будет и впопад,
И по пути,
Тогда я буду очень рад
К вам в дом зайти.
Роберт Бернс.
Мосгил, 30 октября 1786 г.
[1] Вильям Логан (умер в 1819) - майор в отставке, живший в Эйре со своей матерью и незамужней сестрой Сьюзен. Он был человеком компанейского нрава и хорошим скрипачом.
[2] Faites mes baissemains respectueuses - засвидетельствуйте мое нижайшее почтение (искаж. фр.).
Epistle To Major Logan
Hail, thairm-inspirin', rattlin' Willie!
Tho' fortune's road be rough an' hilly
To every fiddling, rhyming billie,
We never heed,
But take it like the unback'd filly,
Proud o' her speed.
When, idly goavin', whiles we saunter,
Yirr! fancy barks, awa we canter,
Up hill, down brae, till some mischanter,
Some black bog-hole,
Arrests us; then the scathe an' banter
We're forced to thole.
Hale be your heart! hale be your fiddle!
Lang may your elbuck jink and diddle,
To cheer you through the weary widdle
O' this wild warl'.
Until you on a crummock driddle,
A grey hair'd carl.
Come wealth, come poortith, late or soon,
Heaven send your heart-strings aye in tune,
And screw your temper-pins aboon
A fifth or mair
The melancholious, lazy croon
O' cankrie care.
May still your life from day to day,
Nae "lente largo" in the play,
But "allegretto forte" gay,
Harmonious flow,
A sweeping, kindling, bauld strathspey --
Encore! Bravo!
A blessing on the cheery gang
Wha dearly like a jig or sang,
An' never think o' right an' wrang
By square an' rule,
But, as the clegs o' feeling stang,
Are wise or fool.
My hand-waled curse keep hard in chase
The harpy, hoodock, purse-proud race,
Wha count on poortith as disgrace;
Their tuneless hearts,
May fireside discords jar a base
To a' their parts.
But come, your hand, my careless brither,
I' th' ither warl', if there's anither,
An' that there is, I've little swither
About the matter;
We, cheek for chow, shall jog thegither,
I'se ne'er bid better.
We've faults and failings -- granted clearly,
We're frail backsliding mortals merely,
Eve's bonie squad, priests wyte them sheerly
For our grand fa';
But still, but still, I like them dearly --
God bless them a'!
Ochone for poor Castalian drinkers,
When they fa' foul o' earthly jinkers!
The witching, curs'd, delicious blinkers
Hae put me hyte,
And gart me weet my waukrife winkers,
Wi' girnin'spite.
By by yon moon! -- and that's high swearin --
An' every star within my hearin!
An' by her een wha was a dear ane!
I'll ne'er forget;
I hope to gie the jads a clearin
In fair play yet.
My loss I mourn, but not repent it;
I'll seek my pursie whare I tint it;
Ance to the Indies I were wonted,
Some cantraip hour
By some sweet elf I'll yet be dinted;
Then vive l'amour!
Faites mes baissemains respectueuses,
To sentimental sister Susie,
And honest Lucky; no to roose you,
Ye may be proud,
That sic a couple Fate allows ye,
To grace your blood.
Nae mair at present can I measure,
An' trowth my rhymin ware's nae treasure;
But when in Ayr, some half-hour's leisure,
Be't light, be't dark,
Sir Bard will do himself the pleasure
To call at Park.
Robert Burns.
Mossgiel, 30th October, 1786.
Свидетельство о публикации №109121800471