Здаўна палохалi народ ваўкамi:
Шукалi падабенства па-сусецку.
Хто рознiўся, лiчылi чужакамi –
Ваўкамi клiкалi, чынiлi здзеку.
Хаця не дрэнэнна браць з ваўкоў нам прыклад:
Павагi моц – у мудрасцi, харызме,
Навалаю шукаць для iх не звыкла –
Памылка, знаць, у нашай парадыгме.
Важак трасецца над сваiм сабратам,
Прынiзiць – грэх, па гендэрнай прымеце.
Каб не адстаў слабы ад зграi, часам,
За iм плятуцца, не бягуць, як вецер.
Не кiнуць нi старога i слабога,
Малому, як патрэбна, знойдуць няньку.
Галоднымi пакiнуць, не дай Бог жа,
Бягуць за правiянтам спазаранку.
Не лезе воўк ў жаночыя разборы,
Пытаннi вырашае альфа-самка.
Аўтарытэт разважлiвай асобы
Жанок трымае у сяброўскiх рамках.
Воўк выбiрае назаўжды сяброўку,
Не рыскае налева i направа.
Ёй давярае, паважае жонку…
Такая аб драпежнiках вось праўда.
Палохалi народ ваукамi
© Copyright: Мария Мучинская, 2025
Свидетельство о публикации №125041205433
Свидетельство о публикации №125041205433
Рецензии