Пока мои «Окна» не собрались в одно, кину вершык.
Крыху і да іх. У шпацыр («в прогулку»).
Крыху – нязграбны. Тым больш, маЕ моўныя тут амаль без патрэбы. Ну, і хай!
«Неяк вакол вокнаў»
За самавітымі дварамі,
Наўзбоч, цягнік прагрукатаў.
У шэрай вопратцы ката
Раптоўна бачу. Той
з мурамі
Згарнуўся быццам у адно...
У згоду да свайго дзівацтва,
Каб асабліва не злавацца,
Шукаю позіркам акно.
Ці нават кволае акенца.
Мой розум коціцца ў маленства.
Старому гэта, што з гары,
Бо лепш, чым трапіць
за муры.
4.04.2025
Халера! – «У» кароткае не прабіваецца (у назве, з «вокнамі»)
Неяк вакол вокнаУ
© Copyright: Вольф Никитин, 2025
Свидетельство о публикации №125040603027
Свидетельство о публикации №125040603027
Рецензии