Чапляўся лiст, хiстаўся на галiне,
Вятры шматалi з бурай яго хцiва.
Здзiўляў лістоту: перад кiм павiнен?
Не дай Бог долi вось такой, жахлiвай.
Дажджлiвым днём для ўсiх быў парасонам,
Шчытом стаў ад разгулу урагана.
Смяялiся над плачам, яго стогнам,
Малiў у мроях змены нечаканай.
У спадзяваннi – ажыве галiнка,
Успомнiць пра яго i дасць вадiцы,
Да сэрца прыхiне так блiзка-блiзка,
Напоiць сокам з радавой крынiцы.
Шкада, яна яго зрывала, сох ён,
Схавала каранi у лабiрынтах.
Сцяжынкi высцiлала пiльна мохам,
Каб стаў нарэшце песняю забытай.
Без каранёў – памылкай стаць прыроды:
Хiстаюць ветры, гне буран да долу.
Забыўшыся хто ты, з якога роду,
Бязродным стаць, згубiць у цемры долю.
Бязродны лiст
© Copyright: Мария Мучинская, 2025
Свидетельство о публикации №125033102193
Свидетельство о публикации №125033102193
Рецензии