Што завецца Радзiмаю...

ШТО ЗАВЕЦЦА РАДЗІМАЮ...
леанід ПРАНЧАК

Мы жывучыя тут і трывушчыя
Продкаў памяццю, вераю шчыраю.
Птушаняты становяцца птушкамі.
І лятуць яны ў вырай, то з выраю.

Пралятае жыццё мітуслівае
Тут на гэтай зямлі, а не ў ростані,
Што ты ёсць у мяне, тым шчаслівы я,
Край, асвечаны сонцам і росамі.

Непарыўная нітка нябачная,
Ты мой скарб і адвечная спадчына,
Мужнасць бацькава і ласка матчына,
Сум расстання, туга жураўліная.
Непарыўная нітка суворая,
Ветрам, небам, малітвай і доляю
Мы з табой паяднаныя моваю
І зямлёй, што завецца Радзімаю.

Тут зямля, дзе нас помняць і ведаюць,
Дзе чакаюць заўжды: ноч ці раніца.
З веку ў век пад шумлівымі вербамі
Хата родная – мрояў прыстанішча.

Пралятае жыццё зыркай знічкаю.
Любы край, шчасця дні абяцаныя,
Непарыўнаю звязаны ніткаю
Нашы сэрцы ў цябе закаханыя.

Непарыўная нітка нябачная,
Ты мой скарб і адвечная спадчына,
Мужнасць бацькава і ласка матчына,
Сум расстання, туга жураўліная.
Непарыўная нітка суворая,
Ветрам, небам, малітвай і доляю
Мы з табой паяднаныя моваю
І зямлёй, што завецца Радзімаю.

22.03.2025