Кшиштоф Камиль Бачинский Наша троица
Я и ты, я и ты,
За окном ветер воет дырявым гобоем
Нарастает измученный крик.
Взметнулись деревья и черные птицы, окнами
Бьются листья краснее осени
В этот первый больной сентябрь, как пугливые окуни
Дни с облаками проносятся
Не бросай меня, плюшевой бабочкой бьет
В окна мертвые мертвый ветер
За окнами – призрак – убитый конь, и
Ненавидящий мир калечащий.
Это ветер, густой от тревог, ударил,
Ты прости… за мир, за жизнь и за ветер прощаешь?
Звезды падают ласточками в настоящем небе,
Рассыпают нам мирную смерть,
Умирают минуты непрожитых лет
Как всегда, как везде, наша троица
Я и ты, я и ты
И ветер.
Jak wtedy jest nas wszedzie troje,
ja i ty, ja i ty,
a za oknem wiatr uchodzi peknietym obojem,
narasta zmeczony krzyk.
Unosza sie drzewa i czarne ptaki, o szyby
bija liscie czerwiensze niz jesien.
Wydete uciekaja dni i obloki sploszone jak ryby
w ten nasz bolesny, pierwszy wrzesien.
Nie odchodz, to motyle pluszowe tak dzwonia
o te szyby umarle, o martwy wiatr.
Chodzi za oknem upior zabitego konia
i kaleki, o kulach nienawisci - swiat.
To powietrze wezbrane od trwogi uderza,
przebacz mi swiat i zycie, i ten wiatr mi przebacz.
Leca gwiazdy - jaskolki prawdziwego nieba,
rozsypuja nam smierc na pokoje,
umieraja chwile nieostrzonych lat,
bo jak wtedy jest nas wszedzie troje,
ja i ty, ja i ty,
i wiatr.
Свидетельство о публикации №125032006159