Яшчэ учора белагрывая зiма
Адпачывала на газонах гаспадыняй,
Лiчыла: ноч аблашчыць лёгкай павуцiнай,
А цемра падманула, выпiла да дна.
На досвiтку ў паветры промнiк фарбу лье,
З iм лёгкi вецер гладзiць леташнюю траўку,
Прастор з яскраваю усмешкаю на ранку
Вясеннi, свежы водар з асалодай п`е.
Вяртае нечаканасць думкi да жыцця:
Наш крок лажыўся хiстка, а часамi гладка,
Бывала чаравалi доўга над зерняткам,
Змарылiся, ды ў момант, здзiвiць, як дзiця.
Дае праростак, абяцае каласок
Налiты сокамi, з лагодаю сагрэты,
Святлом мiгае – перамен усе прыметы…
У будучынь наш лёс выпiсвае квiток.
Так стане сорамна, што вагаўся, за плач,
З ухмылкаю на вуснах ловiш разуменне,
Што ў момант горкi часта сэрца слепне…
З малiтвай да душы i Госпада: «Прабач»…
Нечаканасць
© Copyright: Мария Мучинская, 2025
Свидетельство о публикации №125031804086
Свидетельство о публикации №125031804086
Рецензии