РВАНЫЯ РАНЫ
леанід ПРАНЧАК
Аддаляешся...
Рвеш па-жывому.
Раны рваныя не загаіць...
Не жадаю табе і нікому
Так аддана і верна любіць.
Выгараю, як порах бяздымны.
Ад істоты хіба што душа.
Не патрэбны табе мае гімны.
Не патрэбны табе я, ляўша.
Гэта не нараканне, не крыўда.
Гэта нават не стоены боль.
Гэта роспачы шэрая крыга.
Гэта немачы прыкрая золь.
Адпушчу, як здзічэлую птаху.
Ні даруй, ні прабач, ні бывай.
І бягу да апошняга ўзмаху
За табой у прыдуманы рай.
Не дагнаць, не вярнуць, не аклікнуць.
Недасяжная, як небасхіл.
Але як без цябе мне прывыкнуць
Жыць, пазбаўленым сонца і крыл?
Не прывыкну.
Бо стаў я інакшым.
І душа ў целе ледзьве ліпіць...
Ты анёл мой... Няхай сабе паўшы,
Ад таго, што не ўмееш любіць.
11.12.2022
Рваныя раны
© Copyright: Леонид Пранчак, 2025
Свидетельство о публикации №125031802320
Свидетельство о публикации №125031802320
Рецензии