Так цяжка пра зiму пiсаць сягоння,
Сукенку белую згубiла дзесьцi,
Трымае восень хiтра у палоне,
Чарнюткай хмараю змагла аплесцi.
Зiма шукае белыя карункi,
Хiтруня-восень памагае з плачам,
Хавае наваколле ў пацалунках
Крупiнкамi дажджу, вiецца, скача.
Магчыма зiмачка праспала час свой,
Забылася пра футра, пра каралi…
А можа свет спалохаў сваёй сваркай,
З бядовых хмар хацiну збудавала.
Мо з часам схамянецца, знойдзе сiлы,
Ды прыляцiць з завеяй, замятухай.
Накрые зорным дываном руплiва,
Паклiчуць рэчка з лесам белым пухам.
З вясной пачне змагацца ды буянiць,
Не разумеючы, што госць нязваны,
Змарыўся край чакаць яе румяны,
Нясе не радасць, а турбуе раны.
Так i ў жыццi, калi чакаюць доўга,
Пытаюцца забыцца, гоняць думкi,
А мы ў час горкi, ў час мальбы да Бога,
Успамiнаем, сеем ў сэрцах мукi.
Зачакалiся
© Copyright: Мария Мучинская, 2025
Свидетельство о публикации №125031704906
Свидетельство о публикации №125031704906
Рецензии