Збудзіў на полі дбайны сон
пшаніцы каласістае
надзеяй боскаю на плён
з пашанаю вячыстаю.
На вэксаль даў спякоце ўздых,
усмешкай вочы поўнячы,
ды траскатнёй – сарокі слых –
сны абудзіў апоўначы,
І навіну прыпёр з калёс
пад коптур з кухні кошыкам
для закаханых ад з нябёс
са салаўіным пошчакам.
Партрэтам воўчым на скале
сваё імя засведчвае.
Ваўка забілі бы, але
не дазваляюць следчыя.
А вось жа дзюны ўскрай ляску
малюе пэндзлем з хвалямі,
а каланковым у стаўку –
з дзявочымі каралямі.
З яго слядочкаў нат паэт
стварае вобраз чарамі,
а ён, раз’юшаны як след,
яшчэ і Боскай караю.
Дыялектыка ветру
© Copyright: Мечислав Курилович, 2025
Свидетельство о публикации №125031107966
Свидетельство о публикации №125031107966
Рецензии