Сергей Графов. Почему? Рус. Бел

Почему не плачут мужики?
Почему, когда хоронят друга,
Не ревут дурниной от тоски,
Навзничь рухнув наземь среди луга?

Распугав беспечных мотыльков,
Почему не содрогнутся плечи?
Чтоб тоска дошла до облаков,
До краев земли, до бесконечных?

Почему, когда ушла жена,
Не орут шальными голосами?
Просто курят молча у окна,
Впившись в двери мертвыми глазами.

И когда война, и смерть, и кровь,
Главные на том и этом свете,
Толпы молчаливых мужиков,
В тишине проходят по планете.

Нет и слез. Но в седине виски.
Только руки, сжавшись, побелели.
Почему не плачут мужики?
Не ревут, а пьют, на самом деле?!

Только иногда, когда сосед,
В одиночестве за стенкою завоет,
Я вскочу, откинув теплый плед,
И окно на улицу открою.

Буду слушать, сев на табурет,
Как он бьется и ломает руки,
Как скрипит расшатанный паркет,
Как кричит, что гады и все и суки.

Я, наверное, налью тогда стакан.
По края наполню водкой горькой.
За тебя, невидимый братан.
Я стакан закину этот, с горкой.

Не пойду я утешать по доброте,
Есть, поверьте, веская причина.
В одиночестве, в кромешной темноте,
Плачут настоящие мужчины.


***

Чаму не плачуць мужыкі?


Чаму не плачуць мужыкі?
Чаму, калі хаваюць сябра,
Не равуць дурніцай ад нуды,
Ніц паваліўшыся на сенажаці?

Распужаўшы бестурботных матылькоў,
Чаму не здрыгануцца плечы?
Каб нуда дайшла да аблокаў,
Да краёў зямлі, да бясконцых?

Чаму, калі сышла жонка,
Не гарлапаняць шальнымі галасамі?
Проста паляць моўчкі ля акна,
Утаропіўшыся мёртвымі вачамі.

І калі вайна, і смерць, і кроў,
Галоўныя на тым і гэтым свеце,
Натоўпы маўклівых мужыкоў,
У цішыні праходзяць па планеце.

Няма ні слез. Ды ў сівізне віскі.
Толькі рукі, сціснуўшыся, збялелі.
Чаму не плачуць мужыкі?
Не равуць, а п'юць, насамрэч?!

Толькі часам, калі сусед,
У адзіноце за сценкаю завые,
Я ўскочу, адкінуўшы цёплы плед,
І акно на вуліцу адкрыю.

Буду слухаць, сеўшыся на плед,
Як ён б'ецца і ломіць рукі,
Як рыпае расківаны паркет,
Як крычыць, што гады ўсе і сукі.

Я, напэўна, налью тады шклянку.
Па краі напоўню гарэлкай горкай.
За цябе, нябачны браценік.
Я шклянку закіну гэты, з горкай.

Не пайду я суцяшаць па дабрыні,
Ёсць, паверце, важкі чыннік.
У адзіноце, у апраметнай цішыні,
Плачуць сапраўдныя мужчыны.

    Перевёл Максим Троянович


Рецензии