Graaf van de Hell deel 2

Graaf De'Lave.
 Een man die ten onrechte door het lot wordt gestraft,
 die een lang leven in nood en ontbering heeft geleefd,
 in diepe tranen vroeg hij de Heer dat de waarheid zou zegevieren,
 Dat hij niet schuldig is aan de dood van zijn dierbaren.

 En zijn diepste geestelijke wond was dat iedereen zich van hem afwendde en in zijn ziel spuugde!
 Van menselijke gemeenheid en vernedering
 hij bad tot God om geen zelfmoord te plegen in zijn vervallen kamertje dat hij van de staat kreeg voor zestig jaar dakloos rondzwerven over de wereld met een rugzak op zijn schouder:
 Geloof in God en in de gerechtigheid van mensen
 Ze verliet hem zonder aarzeling.
 En toen kwam op een dag het uur waarop ademhalen niet genoeg was om te leven
 En hij had de keuze om een ;;deal te sluiten met zijn geweten om te overleven in de stedelijke jungle, hij koos voor de Dood.
 En alleen het verrotte plafond van zijn hut kon zo'n zonde niet weerstaan ;;;;en stortte samen met de oude man in, met een strop om zijn nek...
 De tweede poging om zelfmoord te plegen door uit het raam te springen zou met “succes” zijn bekroond, maar de zachte grond van het bloembed accepteerde de oude man niet !

 Met een gebroken arm en een hersenschudding stelde hij zijn dood uit tot de dag des oordeels van vandaag.


De graaf maakte zich grote zorgen over wat er op die momenten in het kasteel gebeurde; iemand riep hem bij zijn naam met een niet-menselijke stem die er meer op leek
  leeuwengebrul
 het hart van de oude man klopte op een waanzinnig ritme en pulseerde in de trommelvliezen, de slappe seniele buikspieren spanden zich als snaren samen met angstkrampen in de zonnevlecht door wat hij zag...

Langs de gebarsten marmeren treden van de trap in de duisternis van zwarte materie
 De graaf zag  hoe vanuit deze duisternis een gevleugeld wezen gloeiend van vuur naar hem toe daalde, het naderde langzaam de man en sleepte zijn vleugels achter zich aan.
 Het lange haar van de graaf stond overeind en zijn ogen rolden uit hun kassen van wat hij zag,
 Voor hem stond de Atlas van schoonheden met koperrode krullen en blauwe, rokerige halo's rond zijn hoofd.
 het ongebruikelijk heldere gezicht van de engel dat hem boeide in de vergetelheid van de nacht, dit beeld met subtiele, prachtige sensuele trekken, een gezicht dat geen aardse schoonheid uitdrukte,
 De grote zwarte amandelvormige ogen van de hemelse vreemdeling gloeiden met rode pupillen als smeulende kolen, onheilspellende maar tegelijkertijd betoverende ogen.  Hij glimlachte naar de graaf met zijn parelwitte glimlach.    Halfgeopende zwarte vleugels glinsterden als een raaf met sprankelende verticale gouden golven en verbrandden met hun glans het bleke gezicht van de graaf van kou.   Hij stond op zijn zwakke knie;n en beefde helemaal van de spanning van gevoelens van bewondering en dierlijke angst die hem volledig in bezit hadden genomen.
 Het donkere lichaam van de alien fascineerde hem op duivelse wijze
 Vanwege de verbazingwekkende mooie lichaamsbouw van de atleet en zijn extreem grote gestalte had het enorme goddelijke wezen vleugels in plaats van armen.  Dit is een levend beeld van de hoogste hemelse machten in zijn ware vorm,
De graaf boog zijn hoofd als teken van respect. Hij, een man die al meer dan 90 jaar leefde, voelde zijn vergankelijke menselijke iets tegenover dit wezen met vleugels en een mensenhoofd.   De oude ogen van de graaf geloofden nog steeds niet dat voor hem dezelfde persoon stond die steeds vaker in zijn dromen aan hem verscheen, en in deze droom communiceerde de oude graaf met Hem over onsterfelijkheid en de zin van het leven, over de waarheid...

Wordt vervolgd