Свежыя раны

СВЕЖЫЯ РАНЫ
леанід ПРАНЧАК

Балада

Вусны спёк вінаградам,
Рукі спёк крапівою,
Вочы – пільным паглядам,
Сэрца – тайнай любоўю.

Ногі сцёр кірзачамі,
Словы сцёр неўжываннем,
Радасць – сумам па маме,
Шчасця дні – выжываннем.

За душой – анічога.
Толькі чэпкая памяць,
Як дадому дарога
Праз віхурную замець.

У святліцы пад вечар
Сеў я пад абразамі
На сямейнае веча
Са сваімі бацькамі.

Нібы хатняя споведзь,
Без ніякага гвалту,
Долі ўласнай аповесць
Я цадзіў, як гарбату.

Моўчкі слухае тата,
Часта охкае мама.
Нецярпенннем нацята
Вокнаў белая рама.

Тата пальцы цярэбіць,
Мама рукі счапіла.
Іх галовы, як снегам,
Сівізною пакрыла.

Мама з ласкай гаворыць,
Нібы просіць з адчаю.
Тата загадзя ўторыць,
Прымасціўшыся з краю:

– Можа хопіць бадзяцца,
Мо прыстанеш, урэшце,
Да радзімага пляца,
Да чырвонай чарэшні?

Голас ціхі і роўны,
А, здаецца, што плача.
Я ж за век свой вандроўны
Іх нічым не аддзячыў.

Вось настала гадзіна,
Жытка стала не ў радасць:
Просяць меншага сына,
Каб дагледзеў іх старасць.

Забіраю дадому
І прывожу ў сталіцу,
Бо старых і нямоглых
Іх здалі б у бальніцу.

Уявіць немагчыма,
Каб не здолеў прыехаць,
Беларусь, як радзіма,
Знікла б восеньскім рэхам.

Сэрца – вуглю кавалак,
Вочы – мора сінечы.
Рукі – крыламі чаек,
Вусны – прысак у печы.

Словы – свежыя раны.
Боль лячу я адварам,
Богам нецалаваны,
Не спакушаны д’яблам.

Невялікі тут выбар.
Ростань вочы есць дымам.
Я – тутэйшая рыба.
Мора мне не радзіма.

Мне радзіма – у хаце,
Дзе сядзяць ля аконца
Тата срэбны і маці
Залатая, як сонца.

02.09.2023