Ручэй зазвінеў. Звінеў. Звінеў.
Праменьчык зямлю сагрэў. Сагрэў.
Прачнуўся мой дзень ужо ад сну,
Ідзе сустракаць яе, вясну.
Прыціснуў мароз у ноч. Мароз.
Напэўна, апошні, несур'ёз.
Ён сонцу сдае, усё аддасць:
Уладу і моц, і час, і страсць.
А сонца гарэла і гарыць.
Яно не стамляецца свяціць.
Праз дзень ручаёк звінеў, хацеў
Пачуць над зямлёй птушыны спеў.
Прасіла ж вясну я, каб хутчэй
Прыйшла , абагрэла , а яшчэ
Праменьчык каб сэрца мне сагрэў,
І звонка ручэй звінеў, звінеў.
Ручэй
© Copyright: Марина Ковалёнок, 2025
Свидетельство о публикации №125022308392
Свидетельство о публикации №125022308392
Рецензии