ПАВЕТРА
леанід ПРАНЧАК
Не спаткаліся мы, не сустрэліся.
Ацішэў спадзяванняў віхор.
У расінках на ранішнім верасе
Згаслі іскры засмужаных зор.
Не паспеў да цябе я дагрукацца.
Шумны лёс: балаган і кірмаш...
Мне б спыніцца, падумаць, прыслухацца.
І было б усё, можа, інакш.
Не цвялю сябе думамі грэшнымі.
Мо было б, а, магчыма, і не.
Адплаціў за пяшчоту я вершамі,
Я самоту ўтапіў у віне.
Так выходзіць, што мы паквіталіся.
Не па мне залачоны твой крыж...
Не сустрэліся, не развіталіся,
Засталіся з табой мы паміж
Гарадоў, акіянаў і вуліцаў,
Цёплых слоў і бяскрылых надзей,
Дзе праз сон галава мая туліцца
Да тваіх нечапаных грудзей,
Дзе малюе ўяўленне яскравае
Дзіўны вобраз прыдуманых мрой,
Дзе паветра такое гаркавае,
Як парфумавы шлейф за табой.
03.06.2022
Паветра
© Copyright: Леонид Пранчак, 2025
Свидетельство о публикации №125021403198
Свидетельство о публикации №125021403198
Рецензии