Успамiн пра дзяцiнства

Дзесьцi там, на Палессi, дзе рэчка Гарынь
У павольную Прыпяць нясе свае воды,
Ёсць куток, дзе заўсёды на сэрцы цяплынь,
Дзе дзяцiнства прайшло i юнацкiя годы.
Як жа хочацца мне праз гадоў таўшчыню
Зноў вярнуцца ў дзяцiнства, дзе бацька i мацi,
Як калiсьцi з далонi даць яблык каню,
Басанож пахадзiць па падлозе ў хаце,
Выйсцi ранкам на двор, каб пачуць ў цiшыне
Розных гукаў вясковых сваю асалоду:
Зычна певень падасць голас свой у гумне,
Мацi бразне вядром, набiраючы воду.
Кiне сена, напоiць карову вадой,
Бацька дроў прынясе, запалiць каб у печы,
Якiм смачным тады свежы быў сырадой,
Што ў глiня'ны налiты матуляю глечык!
Пах бульбяных блiноў казытаў смачна нос,
На талерцы ўзгорак духмянай смятаны,
Памiдор, агуркi - вось на гэтым я рос
I не ведаў тады, што ёсць дзесьцi бананы.
Вось насупраць расце той разгалiсты клён,
Што галінкі на Тройцу даваў не аднойчы,
Пра дзяцiнства маё стаiць помнiкам ён,
Падыду, абніму яго двойчы ці тройчы.
Шмат было ў мяне  ў нашай вёсцы сяброў,
Мы гулялі "у вайну" і вучыліся ў школе,
Я не быў лайдаком, пасвіў з бацькам кароў,
Крочыў рваць буракі на калгаснае поле.
У самым сэрцы жыве, не ганю яго прэч,
Дыялект самобытны - бацькоўская мова,
Зберагчы яго змог, як каштоўную рэч,
І вядомы мне сэнс яго кожнага слова.
Эх, каб можна было апынуцца там зноў,
Дзе бацькі маладыя і мы яшчэ дзеці,
І чакаць разам з мамай на лаўцы  кароў,
Верыць, што наша вёска найлепшая ў свеце.

                10.02.25