Ой, завываюць зноў ветрыкі ў полі,
Моцныя гойдаюць голае голле.
Вые адзін, злуючыся, праз комін
Слухае ўважліва людчыкаў гоман.
Хай не крыўдуе, што я зачыніла
Вокны і дзверы, ды свет запаліла.
Цёпла ў хаціне, утульна і светла,
Бо не ўпусціла я ветрыка-ветра.
Толькі наранку дарогай да працы
Будзе пужаць мяне ды абдымацца,
Снегам абсыпіць, марозам застудзіць,
Зноў шкадаваць мяне ветрык не будзе.
Не дапаможа і шалік мой тоўсты,
Не захавае ад ветрыка помсты.
Не пасябруем, напэўна, ніколі...
Ой, завываюць жа ветрыкі ў полі.
Ветры
© Copyright: Марина Ковалёнок, 2025
Свидетельство о публикации №125021300110
Свидетельство о публикации №125021300110
Рецензии