ТОЛЬКІ НЕБА
леанід ПРАНЧАК
Старасвецкі дом, прыгожы пляц
Са старым узорчатым парканам.
Я сюды прыходжу, бы ў палац,
Госцем выпадковым і жаданым.
Зразумела ўсім, як двойчы два,
Што ў мяне за клопаты і справы.
А ў самога кругам галава
Ад пяшчоты, гутаркі і кавы.
Нам дваім утульна за сталом.
Вочы гаспадыні слепяць сінню.
Я прыходжу ў гэты мілы дом,
Бо даўно кахаю гаспадыню.
У яе такі нявінны смех,
Мілы твар, наіўнасць разважанняў,
Што каханне – шчасце, а не грэх.
Грэх, калі няма ў душы кахання.
Веру ёй, бо сам я не манах.
Чым магу яе дапоўніць словы?
Толькі неба сіняе ў вачах
Бачу я, рахманы кот марцовы!
Толькі неба.
Ноч не зацямніць
Нашы з ёй датклівыя стасункі...
Толькі неба...
Хораша любіць
Там, дзе правяць светам пацалункі!
12.02 2022
Толькi неба
© Copyright: Леонид Пранчак, 2025
Свидетельство о публикации №125021203140
Свидетельство о публикации №125021203140
Рецензии