***
І гарчыць мне горкаю рабінай
Успамін пра край дзяцінства мой.
Сіратой пакінуў тата сына
Той далёкай лютаю зімой.
Цётка Дуня да труны штурхала:
"Развітайся з татам, мой сынок..."
"Ён баіцца," – мама адказала.
Поп, кадзіла, яма... і вянок.
Потым поп у хаце выпіў чарку,
Разышліся людзі хто куды.
Мама даглядала гаспадарку.
Не наносіць тата ўжо вады!
Гаравала мама, працавала.
Праз завеі ў школу я хадзіў.
Снегу намяло ў той год нямала,
І мароз таксама моцны быў.
Ў школе неяк правяралі вошай,
Выявілі вошы і ў мяне.
Нагала пастрыг сусед, прыгожа,
Не пакінуў чуба галаве...
Калі поплаў зноў пакрыла лотаць
І цвілі ружовыя сады,
Перасталі могілкі палохаць,
І да таты я хадзіў тады...
Сіратой пакінуў тата сына
Той далёкай лютаю зімой...
І гарчыць рабінаю Айчына –
Край дзяцінства непаўторны мой.
06. 02. 2025 г.
I гарчыць мне горкаю рабiнай...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2025
Свидетельство о публикации №125020704244
Свидетельство о публикации №125020704244
Рецензии