(З серыі "Вершы з неба")
Усё глыбей і глыбей
Я захоўваю мары.
Надалей і далей
Перацягваю дні...
Я даўно не баюся
Нябеснае кары,
Не чакаю нічога
Ад моўнай радні...
Кожны з нас пражывае
Сваё вымярэнне.
І для кожнага сцежка
Да хаты свая.
Адчуваецца боль
Толькі ў момант гарэння.
Калі не за сябе,
Тады боль удвая...
Мір такі, які ёсць,
Яго не перайначыш...
Не бывае хлусні
Проста так, без людзей.
Ты яе кожны дзень
У ліслівасці бачыш.
І яна твой давер
Па зярнятку крадзе.
Ты ўжо інш паглядзіш
На таго небараку,
Што так хоча казацца
Найлепшым за ўсіх,
Пашкадуеш яго,
Але менш, чым сабаку,
Бо ў сябры ты сабаку
Абраў з іх дваіх.
***
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2025
Свидетельство о публикации №125020302198
Свидетельство о публикации №125020302198
Рецензии