Паміж зямлёй і небам
Лінія ўяўная лягла.
То далягляд – патрэба,
Прад ім цямраная імгла.
Як вобраз Беларусі –
Густы, агністы далягляд.
Глядзець мяне прымусіць –
Нібы арла такі агляд.
Шлях родны плыні сонца,
Прыгожы вечар, ты прыйшоў...
Напэўна, з ночкай змоўца,
Суродзічку сабе знайшоў.
З высокага пагорка
Гляджу на далягляд густы.
Чаму на сэрцы горка?
Таму што гэты дзень пусты?
Таму не лашчыць вока
Прываблівы далёкі край...
Так водбліскам далёкім
Заманіць мара – вечны рай.
Далягляд
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2025
Свидетельство о публикации №125020302117
Свидетельство о публикации №125020302117
Рецензии