***
І тую заранку, што сэрцам прымаеш,
І студзень бясснежны, што з выраю кліча
Гусіны наш клін, што раптоўна спаймаеш
Паглядам у неба, і неба, што зычыць
Вясны табе ранняй, блакітных пралесак,
Любі як ніколі і дзякуй Айчыне
За колер нябёс яе ў яркае сіні,
За студзеньскі дзень твой пад сонечным небам,
Нібы за кавалак надзённага хлеба.
30. 01. 2025 г.
I тую заранку, што сэрцам прымаеш...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2025
Свидетельство о публикации №125013004569
Свидетельство о публикации №125013004569
Рецензии