Мае кожны із нас вугалок,
Дзе сыходзяцца сотні дарог.
Там на сэрцы заўжды супакой,
Прападае сумотны настрой.
Толькі ветрык павее з палёў,
Жураўлі прылятаюць дамоў.
Так і нас да свайго вугалка,
Цягне сэрца і кліча душа.
Там калісь нас чакалі бацькі,
Быў нялёгкім іх лёс у жыцці.
Дапамога патрэбна ў сяле,
Кінуць зерне, жыццё даць зямле.
Родны дом, родны кут, родны край,
Зараз ты пазаві, не кідай!
За мяжой апынуўся наш лёс,
Шмат ён добрага тут нам прынёс.
Але ж сэрца нас цягне туды,
Нарадзіліся дзе і адкуль карані.
І таму прытулі, пазаві да сябе,
Ты ў марах жывеш, ў нашым сне.
26.01.2025г.
Родны вугалок
© Copyright: Воронова Лилия, 2025
Свидетельство о публикации №125012605639
Свидетельство о публикации №125012605639
Рецензии