Лябёдка i лебедзь

ЛЯБЁДКА І ЛЕБЕДЗЬ
леанід ПРАНЧАК

А лебедзь лябёдку цалуе,
Мілуе, шчыпае, дзяўбе.
Хацеў бы я долю такую,
Каханне маё, для цябе.

Лябёдка і лебедзь!
Цікава
Глядзець мне на птушак здалёк.
Шуміць пад вярбою атава,
Трапечацца сэрца маё.

Зайдрошчу пачуццям птушыным,
Як могуць яны і чаму
Пранесці праз век лебядзіны
Адданасць адно аднаму?

У нас так прыгожа
Не выйшла,
У нас разышліся шляхі.
І коле мне ногі іржышча,
Нібыта былыя грахі.

Бывай!
Хай табе пашанцуе.
Даруй, калі нешта не так.
Мяне кавалер твой раўнуе,
Наіўны і смешны дзівак.

Задзірысты і агрэсіўны,
Запаў, як і я, па жыцці,
На позірк твой прагны і сіні,
Што можа са свету звясці.

Ды што сябе мэнчыць гадамі!
Каханне маё адцвіло
Рамонкамі і касачамі,
Пакінуўшы ў сэрцы святло.

Трымаў яго я ў таямніцы,
Як скарб неацэнны, святы.
Трымаў і не мог наталіцца,
Бо скарб дзіўны той – гэта ты:

Далёкая мілая птушка,
Лебёдка па чыстай вадзе...
Не наша з табою дачушка
Са мною за руку ідзе.

Як ёсць так, напэўна, і трэба.
Не раз яшчэ боль ажыве,
Калі пазіраю я ў неба,
Дзе ў вырай лябёдка плыве.

30.03.2022