Мара

Солнца золатам лягло на сцены,
Парушынкі танчаць пасярод дамоў.
Бачыў мару i трымаў яе ў кiшенi,
У момант шчасця як у краiне сноў.

Нехта скажа: мара - гэта мала,
Прывiд зманлівых iстот, крынiц святла.
Я лiчу, прыемна, што ты завiтала.
Трошкi прыкра, што так хуценька сышла.


Рецензии