Вэлюм

ВЭЛЮМ
леанід ПРАНЧАК

Снягоў сляпучых замець.
Не рады я вясне,
Бо ты выходзіш замуж,
Але не за мяне.

Жыць у цяпле і згодзе
І ў ласцы да таго ж.
Галоўнае – выходзіш.
І дробязь – за каго.

Балюча гэта бачыць.
Ды што магу зрабіць?
Такі ўжо лёс лядачы:
Здалёк цябе любіць.

Была вясна студзёнай.
Дрыжэў царкоўны звон.
Была туга зялёнай
І кіслай, як лімон.

Сарваў скразняк твой вэлюм
І па двары панёс...
Павер, шкада і вельмі.
Шкада, але не лёс.

Ні слова, ні паўслова
Не мовіў наўздагон.
Ты ж не мая палова,
Ты ж толькі дзіўны сон.

Бядовае замужжа.
Няскладнае жыццё...
Хацелася і дужа
Табе змяніць усё.

А я такі зацяты,
Як бусел на дажджы,
Жыву, як вінаваты,
Табе зусім чужы.

За што, чаму, навошта?
Пытаўся я не раз.
І тэлефон і пошта
Маўчалі мне ў адказ.

Мінула столькі летаў.
Ды помню той мароз...
Склаў песень і санетаў,
Напэўна, я цэлы воз.

Распальваю, бывае,
Я вершамі камін.
Дыміць і не згарае
Мой боль і прыпамін.

Твар, бы ікона, чысты.
Пралескавы парфум.
І сум такі празрысты,
Нібыта ён не сум.

Таплю я мроі-страсці
У вершах і віне...
Ты выйшла замуж!
Шчасце,
Што хоць не за мяне.

02.02.2022
15.01.2025