Вяртанне

Райнiс увайшоў у дзверы свайго дома. У яго як бы адлягло ад душы I зноўку можна павярнуцца, прасвяжыўся. У доме стаяў спакой. Праўда яшчэ стаяла самая  ранiца. Дачка спала сном маленчы.  Зайшоў да Абэлi i не зраземуць як заўжды дзве роўныя чырвоныя стужкi ляжалi на твары, на якiм амаль, што не было эмоцыяў. Толькi адчувалася напружанне.
   Ён хацеў пераапрануцца, крыху адпачыць, заехаць заправіць машыну.  Ён накіраваўся ў свой пакой I прылёг. Як бы ўсё на сваiм месцы. Але як толькi  ён заплюшчыў вочы, з'явілася Абеля.
-Ты можаш сказаць дзе ты быў.
Райнiс як быццам схапiў хвалю задавальнення, таму што заплюшчыў вочы I там ужо пачынаўся другi сусвет нiчога не адказаў.
-Не рабi выгляд, што ты спiш, ты так хутка не паспеў яшчэ...
-Што табе трэба...
-Цябе не было, ты прапаў на ўсю ноч... I не слоўца не сказаў.
-Калi ты хочаш ведаць я пайшоў, праўда не пайшоў, а паехаў да сябра.
-А у цябе ёсць словы, цi рэч...
-Дай мне адпачыць... Сказаў Райнiс трэба сёння ўжо на працу.
 Абеля занепакоеная пайшла да сябе, прымушала сваю душу д. заспакоiцца ; столькi пачуццяў ўскалыхнула ў ёй, тыя пачуццi, якiя яна звыкла хаваць. Бо яна ж сябе важала дэлiкатнай.
Ну мабыць яна занадта сябе  перажывала, але ж во непакоiлась, а ён можа гэта зусiм не адчуў.  Але ж мабыць ўсё зноўку зладзіцца.