Рамантыка ля дажджлiвай дарогi

Лiў дождж яны ехалi.  У перадзе хiсталася чорная дарога, блiшчэў асфальт, дорога здавалася бясконцай, яны пераехалі мост. Алесь стомленымi вачамi глядзеў навокал, I мабыць ўжо сумняваўся цi трэба было ехаць з Райнiса
м, гэта так не было на яго падобна. Але таксама трэба было прадыхнуць. На вачах Райнiса былi вiдаць запальныя вагеньчыкi. Яму хацелася дадаць руху, але ж ён стрымліваў сябе.
    Паявiлicя незнаёмыя дамы, не шматпавярховыя. Потым хаты. Воблiч Райнiса быў настарожаны. Ён зрабiў заварот. I выехаў нiбыто на роўнае плоскае месца. Прыпынiуся.
   Куды мы прыехалi-спытаў Алесь Глебчык.
- месца за горадам, ды за вёскай.
Iшоў яшчэ невялiкi дождж.  Але ён працягваўся ўжо доўга.
-Табе ў такое надвор'е хочацца вандроўнiчаць.
-Ты не разумееш гэта подых прыроды.
-Якая макрэча.
Матор зацiх.  Райнic адчыніў дзверы аўтамабiля
I засмалiў цыгарету. Яны сядзелі побач.
-Ды расслабся ты, адчуў як цячэ вада, шапацiць лicце.  Райнiс заплюшчыў вочы.
Але Глебчык быў у напружаннi. Але прылёг на крэсла аўтамабіля. Ты будзеш пiць Марцiнi.
-Я не...
У яго ў Машыне былi стаканы
Райнic дакурыў.  Ен налiў сабе келiх паважна выпiў. I крыху  захмялеў, але твар яго ўсё роўна заставаўся прыгожым, але ён быў ужо ян на iншых батарэйках, раптам ён выйшаў
з машыны. Налiў сабе яшчэ. А потым зняў майку, кроплi капалi па яго скуры I па стромкому телу.
-Райнiс, ты что здурэй, што робiш.
-Хадзi сюды я налью табе келiх. Сдымай кашулю. Адчуй сябе свабодным. За хвiлiну Алесь зразумеў, што рабiць, ён кiнуўся i схапiў Райнiса за шкiркi. I зацягнуў ў машыну.
-Ты што робiш, ты ж пад дажджом змокнешь. Прасцюдзiшся.
-Ты ужо не цвярозы. Як ты будзеш кiраваць аўтамабiлям.
-Мы будзем начаваць ў машыне.
Глебчык прамовіў налей i мне тады.
Не то еж гэта каб цяжкая сiтуацыя, але ж нечаканая.Глебчык не тое каб не спрабаваў спiртное, але не так часта. У цябе ёсць чым прыкусiць.
Райнiс працягнуў - Пернiкi.
.