Грукат

Алесь зноў скочыў праз лясок, нашто тыя крыўды. Ён ажно бег па гэтых, цёплых сцяжынках, жвава рухалася, маладое цела, насычанае цёплым
паветрам. Трапятала пад ветрам зялёная траўка. Дзесьцi сям-там можна было прыкмеціць чмаля, цi яшчэ якую- небудзь кузурку.
   Заскочыў ў свае дзверы, як ашпараны. Зачыніўся. Другi, ужо дзесяць разоў выпiў i заспакоiўся. А ен Паставiў гарбаты каб заспакоiцца. Вось як атрымліваецца рух наперакор. Пад вакном пачуўся лай гэта прыбег Цiшак. Заўсёды з добрым выразам на твары. Дык можа сабака сапраўды дабрэйшы за каго. Але ж гэта было нервовае. Ён вынес Цiшаку перакусіць. Пагладзіў па спiне, па вухах. Крыху пасмiхнуўся.
  Наступiў вечар,   i сон наступiў хутка.
А у сне як быццам лiло дажджом. Ён iшоў шпаркi. Алесь стаяў у цяжкiх даспехах, I адчуваў як горыча б'ецца сэрца. Як бы разделеннае на паловы, як вагалася ў сваёй прастаце, але iмкнулася да iдэалаў.
  Сапраўды пачаўся дождж... пазней, Алесь, заснуў раней.  Мабыць i ад гэтага яго твар быў напружаны. Мабыць пачала бiць маланка. Алесь прачнуўся ад таго, як нехта грукатаў ў вакно. У вакне было цёмна, ён адхiнуў фiранку i ўбачыў выцягнуты твар Райнiса, чаго табе не спiцца ў такi дождж, хацелася сказаць яму.