Гiсторыя адной душы...
пераклад на беларускую мову Марыны Ўлада-Верасень
Асенні парк. Прамоклая скрозь лаўка.
Маркотна. Змрочна. Сыплецца імжа.
Стамлёны дворнік з венікам нялоўкім.
А тут, пад лаўкай, курчыцца душа.
Так-так – душа. Звычайная. Ды толькі,
Прамокла і ад холаду дрыжыць –
Ёй гаспадар аднойчы мовіў колка:
“Сыходзь, душа, не замінай мне жыць!
Пакутуеш ты па забітай мошцы,
Сціскаешся ад плачу малыша,
Сняданак мой нясеш галоднай кошцы –
Я болей не магу з табой, душа!
Вочы мае цьмянеюць ад маркоты…
Прашу, ну, як сяброўку, ізыдзі!”–
Яна й пайшла ў кастрычніцкую слоту
І з ёю разам плакалі дажджы.
Блукала доўга стылымі дварамі:
У вокны зазірала бы бдудніца –
Восень над ёй скуголіла вятрамі,
Аспрэчвала ў Лёса навальніца.
Асенні парк. Прамоклая скрозь лаўка.
Маркотна. Змрочна. Сыплецца імжа.
Сваю работу дворнік скончыў шпарка.
А тут, пад лаўкай… Згінула Душа.
История одной души
Mariaf
http://stihi.ru/2002/07/23-453
Осенний сад. Промокшая скамейка.
И листья подметает, неспеша,
Усталый дворник в ветхой телогрейке.
А под скамейкой съёжилась душа.
Да, да, душа. Обычная, вот только
Промокла и от холода дрожит,
И вспоминает, как хозяин колко
Сказал: «Душа, ты мне мешаешь жить.
Болишь по каждой убиенной мошке,
Сжимаешься от плача малыша,
Мой завтрак отдаёшь бездомной кошке –
Я больше не могу с тобой, душа.
Мои глаза давно устали плакать.
Прошу тебя, как друга, уходи.»
Она ушла в сентябрьскую слякоть,
И с нею вместе плакали дожди.
Блуждала долго мокрыми дворами,
Заглядывала в окна и глаза.
Над нею осень хлопала ветрами,
И вслух с судьбою спорила гроза.
Осенний сад. Промокшая скамейка.
И листья снова падают, шурша.
Работу кончил дворник в телогрейке.
А под скамейкой умерла душа..
© Copyright: Mariaf, 2002
Свидетельство о публикации №102072300453
Свидетельство о публикации №125010602374