Райнiс пачау збiрацца

Райнiса абудзiла жонка, ён хутка пачаў збірацца, каб прыйсці ў час на працу, але галава трызнiла яшчэ салодкiмi марамi ўсё той жа афіцыйны стыль пiньжак, кашуля, штаны якiя адпрасавала Абеля, без яе мабыць ён не навёў, шыкоўнага выгляду. Адчуванне салодкасцi I прыстрасць не пакiдала Райнiса. Выбег не паснедаўшы, толькi чулася як загудзеў аўтамабіль. Звыклая дарога, часам не зручная бо там сям знiк асфальт, мабыць прыехаў. У аднапавярховым будынку стаяў спакой, месца казалась запыленым, хоць тут прыбiралi, дык будынку ўжо больш за восемдзесят гадоў, сцены не заменiшь, пакуль стаяць, дык можна не кранаць, дык дай волю Райнiс ды добрыя рукi, ён усё б перарабіў, падлогу адрамантавалі, уверсе павуцінне. Праўда ёсць высокая лесвiца, можа Хельгу загнаць туды. А цi дастане, а можа i трымаць прыйдзецца, дык жа можа адмовіцца сарамлівая.
    Райнiс зайшоў у  свой кабінет, яшчэ раз паглядзеў я ў люстэрка, адмецiу што ўсё лiнii адзежы ляжаць роўна.
   Пакуль не прыйшла Хельга яму не хацелася брацца, за працу. Ён успомніў
Алеся Глебчыка якiя ў яго празрыстыя вочы, ты дзе возьмешь такого стрыманнага сябра, але самому Райнiсу ўжо не хацелася трымацца, зато вось ёсць куды бегаць, а то з Абеляй, як пад прызорам, у яго дзве дзяўчыны, дзве жанчыны, а у iх толькi адно на вуме, як зрабіць фрызуру.
   Абеля пытала, а што твой друг як небудзь не зойдзе да нас, мабыць ў нас госцей i не так, часта бывае.
   - Заняты, працуе-казаў той.  Але Райнiсу не патрэбны былi гэтыя, госцi, яму была патрэбна каб ўвага надавалася пераважна яму.  Каб троху падурыцца, а не то Абеля вельмi акуратыстка. Хацелася дзесьцi выказаць артыстычны Воблiч, матка Абелi, Калi спазнала такое сказала б не перапрацаваў ты сыночак.
  Грукнула лёгка двер увайшла Хельга нацягнутая як струна, чорныя валасы нiбыто блiшчэлi  ў промнях гэта лета. Прысела моўчкi. I анiчога не хацела сказаць Райнiсу. Райнiс як заўжды загадаў прыбраць. А сам застаўся насалоджвацца сваiм думкамi..