Шэрая далеч, і ветры на схіле,
Дзе вольнасць змагалася з тугой маўчання.
На вуснах трымціць забытая мова,
На сэрцы — раны чужога панавання.
Дзе вашы галасы, палеткі і сосны?
Дзе сцежкі, што ногі стамілі няўзнак?
Чаму ў полі чыстым цішыня такая?
Чаму слёзы ліюцца з крыніц наўпрост?
Мая зямля, а ці чуюць цябе?
Ці бачаць, як зоры глядзяць у пустэчу?
Ці адчуюць боль твой у дзікай траве,
Што расце на магілах, дзе спадчына вечная?
Але ўсё ж узнімуцца галасы ў полі,
І сцежкі ўзарваюцца крокамі зноў.
Зямля мая, маўчаць болей не трэба —
Ты будзеш жыць, бо маеш любоў.
Мая зямля
© Copyright: Генрих Алексеевич, 2024
Свидетельство о публикации №124121900245
Свидетельство о публикации №124121900245
Рецензии