Час роспачы

Хельга паклала дзiцяцi. Сення было пахмурна. Яна занавесiла фiранкi каб не бачыць шэрасцi, Галiна Брачыславауна была ў сваiм пакоi, Хельга спытала як сябе яна адчувае, крыху дрэнна, але сцерпна. Пачаўся дождж, забарабаніў аб падваконнiк.
Вось табе на А было так цёпла сонейка, грала i пасмiхалася, Хельга нават праз адчыненая маленькае вакенца, трымаючы яго на руках свае дзiцяцi паказвала яму сонейка.  I сама яна адчывала жыватворныя хвалi, як душы было лёгка. Нават для той Хельгi якая заўжды сур'ёзная.
   Калi было дзяцінства яна сумавала ў такiя днi, i глядзела ў вакно, перагортваючы I не чытаючы, кнiгу з малюнкамi. А столькi часу прайшло, столькi усяго здарылася, яна трызнiла, часам шаптала пяшчотныя словы, якiя казала свайму каханаму. Гукала як быццам тая зязюля. Не баялася яна адзiноцтва, але ж часам бачыла, не толькi на сваiм дзiцяцi, бо тое было малое, а на iншым што яна ўжо  iншае пакаленне, а яна як памiж старым i новым, яна памятавала яшчэ пяшчоту бацькi, матулi, бабулi,дзядулi, хоць яны можа iне так памаглi, ей ў жыццi ўзняцца па лесвiцы, але ж яна такая больш стрыманая, часам яна задавала сабе пытанне, а цi ведае яна жыццё, мабыць можа яна хавалася ад яго, дык усё жыццё не пражывешь, а цi варта яна лепшага жыцця. 
   Час цягнуўся марудна яна лягла накрылася не вельмi цёплай, празрыстай коўдрай. Заплюшчыла вочы, яна была як медная статуэтка, цяжар палонiу грудзi, у гэтым пачуццi, яна была дасканалай, зараз ёй казалась что гэта яе сапраўдны твар. Дажджы здавалася  I бiлiся аб асфальт.  Было невыносна, але ўсё ж магчыма пераадолець гэта бяздзейнасцю.
   Наступiла Ранiца, як пачалося iншае кiно, Хельгу абудзiлi пахi зяленых траў, кветак, свежай абмытай дажджом паветры.