брудная зямеля

не прабачыць мяне мая зямеля,
бо я аднойчы нарадзіўся тут,
а якім жа я быў пасля нараджэння?
такім, к якому наўрад ці прыдут.
што я адчуваю? Штосьці,
што я не пажадаў бы адчуваць,
мая зямля, прабач малога,
я не магу цябе дазнаць.
і вось стаю я на пероне,
быццам дзіўны неякі звярок,
мне не патрэбна болей
тваіх вачэй , твой патэтычны зрок.
я зусім адзін..Стаю..
халоднае паветра..Стюжыць мой твар..
а я іду..іду..
не ведаю навошта і куда.
вось я прыйшоў у чужую кватэру,
вось я сіжу з чужой жанчынай,
яна глядзіць на маю шэрасць,
яна відавочна мяне ненавідзіць,
а я гляджу ў яе пустыя вочы,
не бачу там нічога , акрамя,
яе невымернай дуроты,
яна глядзіць , гляджу і я.
нямая сцэна выпараецца і тут жа,
яна сыходзіць і знікае ,
яна не хацела такого мужа,
яна відавочна мне змяняе.
а мне ўсё роўна, пусць робіць, што хоча,
толькі пусць я загіну хутчэй,
хаця гэта жыццём назваць саромна,
так, памылка жудасных дзяцей.
дзяцей цябе, мая Радзіма,
брудней цябе толькі зямля,
на якой ты нас кальсці парадзіла,
ў якой і пахаваеш нас.