Маналог Рамэа

Джульетта! Ты мае каханне,
Ты пульс мой і мае дыханне,
Ты мая Герда, я твой Кай,
Ты мае пекла, ты мой рай.

Ты мая птушка, я твой шпак,
Ты мая юшка, я твой чарпак,
Ты ў сэрца трапіла мае
І лёс зьдзекваецца з мяне.

Нябёсы праклінаю я,
Абрыдла родная зямля,
І цукар вуснаў сніўся мне -
Я вар’яцею без яе.

Забыў як есці і як піць,
Яе ж не здолею забыць,
Хачу клапаціцца пра яе,
Але мне род мой не дае.

Зайшла варожасць ў глухі кут
Крывавых помст, нямых пакут,
І вышэй воблакаў і гор
Гонар старых шаўкуноў.

Мой дом не клетка мне зусім,
Я рэзкі быў, але не хлусіў,
Свайго я лёсу сам ўладар,
Сваёй душы не арандар.

Бацькі не прыймуць гэты шлюб,
А я памру без тваіх губ,
Але, Джульетта, не сумуй,
Мы ноччу ўцячом адсюль.

Да айца Ларэнца ў касцёл -
Там вогнішча гарыць касцёр -
Ён хутка абвянчае нас
Без лішніх слоў і пышных фраз.

І на нас з-за сценаў Вероны
Наперакос глядзяць вароны
А мы праедзем верхам конна
Як Леанарда і Мадонна.

Калісці сціхне дождж і гнеў
І мы пажнём на ніве хлеб,
І вернемся ў бацькоўскі дом
І ўсе абдымемся гуртом.

І нашы дзеці не ў гульне,
Із гліны злеплены і ў агне
Загартаваныя, прыйдуць
І з сабою Бога прывядуць.

***

Я кохам че, як вёснэ май,
Ты мое пекло, ты муй рай,
Тручина милощи плыне в крви,
До моего сэрца отвожылашь джьви.

Гдже ест рэальнощь, гдже ест сэн?
Жыче страчило для мне сэнс,
Холерных небёс вишьне дах
И дэшч пшэкленты на устах.

Леч она як промень в яскине,
Шьвечи як гвязда над пустынё
Она ест сэнс моих тортур
Эликсыр лекув, вино просфор.

Ты моя мэва, я твуй бжэг,
Ты моя кава, я твуй хлеб,
Ты моя ружа, я твуй мак,
Ты моя мушля, я твуй шьлимак.

Леч врогощи нашых роджин
Сто лат и милион годжин,
И выжэй гжбетув острых Рысув
Думнощь старых цытрысув.

Але не естэм невольникем,
Я вольны козак, щэры викинг,
Своего лёсу сам я пан,
Леч пэнкнонл покою дзбан

В дому Монтагю. Але мы,
Юльё, учекниймы до жимы,
Ойчец Лорэнцо пшыйме нас
И нас пошлюби о двунастэй.

Вздлуж мурув мейских две сылветки
Бэндон ше бегли галопэм прэндким,
И бэндэ падал жимны дэщ
Верона воля нам: "Одэйджьче!"

Можэ кедышь раны ше загойё
Мы нашы гжэхи змыемы потэм
И до чепла роджинных гнязд
Ешенны вятр однеши нас.

Захартовани жемскон працон
Далеко од балув и палацув
Мы повручимы до ойцув и матэк
Як гдыбы Эва и Адамэк
Вручимы до нашэго дому
И запануе радощь знову.

И нашэ джечи не в роскошэх
Взрушьнентэ, а на твардых ложах,
До мяста розгрывэк и шьвёнт
Пшыйдон з иконом "Остатни сонд".