Васількоў блакітных вочы
Зноў глядзяцца ў сінь нябёс.
Ты па сцежцы ледзьве крочыў,
Успамінаючы свой лёс.
Вунь ля рэчкі ў ваконцы
Хаты, што дала жыццё,
Прытулілася дзіўна сонца,
Быццам золата ліццё.
І бярозка, што прытулак
Дорыць ў спякотны дзень,
Бэзу куст, як падарунак,
Зноў квітнее, дорыць цень.
Роднай мовы на старонцы
Не пачуеш нікалі,
А таму шануй бясконца
Ты любоў роднай зямлі.
Радз ма
© Copyright: Юлия Евушко, 2024
Свидетельство о публикации №124112805021
Свидетельство о публикации №124112805021
Рецензии