Esperanto

De la Portugal’ bord’ oni vidas malgrandan insulon.
Tie nov’ Atlantida au la triviala miraj’.
Nun decidu forlasi la fieman maljojan angulon,
Nun ekiru komune en foran longdauran vojaj’!

Oni lernis nin ke malfacila la fremdlanda esto,
Ke plezura kaj sata la vivo en nia region’,
Sed labori nin oni mallernis dum fervora festo.
Tial nia malesto – la perdo mizera de on’.

Esperanto – libero disbatas limiton!
Esperanto – simbolo de nia samo!
Hej, gardistoj, cu lasu landlimojn al ni malfermitaj?
Nur permesu kunpreni la kredon, l’esperon, l’amon!

Al la firegistaro ni devas precize nenion.
Tamen plejregistaro ne satas atenton al ni.
Jare mil dudek dudek kvin, tage deksesa junio
Kolektige sub sancta levitoj komencu veni.

Ni ekskursos tra tutan Europon al la okcidento.
Al Atlantiko paso penenda sed promesanta goj’.
Ni rigardos la mond’, ni komprenos la gravan momenton:
Ol suferi sub premo pli bone perei sur voj’.

Esperanto – la stelo de la marnivelo,
Esperanto – la unua kaj lasta foj’!
Ciu  estas la mastro de sia unika vivelo,
En ci tiu kompreneble pli bone perei sur voj’!