Азёры пакрыюцца цінай,
А рукі крывавымі язвамі.
Жыццё не жыццё спарадзіла,
А нейкую пошасць заразную.
На вокліч збалелы, працяглы
Аб ратаванні ў юдолі
Смерці анёл зацята
Вынішчыў жыта ў полі,
Зрэзаў касой калоссі
І падпаліў паходняй,
Маткі дзяцей уносяць
Прэч ад пякельных гоняў.
Хцівы лайдак - няўмека
Вочы свае заплюшчыць,
Стане на час калекам
І адсядзіцца ў пушчы,
Толькі калі зарослым
Сховы свае пакіне,
Свята адзначаць косы,
Сцяўшы галовы шыям,
Прага жыцця задушыць
І не ўратуе схоў-
Смерць пажынае душы
Ў Свята Дурных Галоў...
Жнiво
© Copyright: Василь Гардзиенак, 2024
Свидетельство о публикации №124112106582
Свидетельство о публикации №124112106582
Рецензии