Мы памiраем за нiшто...

Василь Гардзиенак
Магілу маю уначы
Крумкач стары раскапае,
Зірну на неба...
___________________

Мы паміраем за нішто
Там дзе акопы як алеі,
Там дзе заўчасна мы сталеем
І паміраем за нішто...

Праз злом разбураных мастоў
Прыйшлі у хату, што без даху
І там мяняем апранаху,
А потым падаем пластом...

Такі далёкі зараз дом...
Які магчыма не убачу,
Бо буду ў скрыні я лядашчы,
Ў якой зусім няма акон...

У дваццаць тры надыдзе скон,
У дваццаць пяць сальюцца рэкі,
І дажывуць адны калекі,
І зноўку вернуцца у дом...

Ды не пазнаюць іх у трыццаць,
Бо і не трыццаць ім зусім,
Бо ім за семдзесят адзін...
І толькі мараць, каб забыцца...

Забыць пра ўсё, як сон гаротны,
Але пазбаўлены канца
Чамусьці гэты шлях зваротны...


© Copyright: Василь Гардзиенак, 2024
Свидетельство о публикации №124102307258
Список читателей / Версия для печати / Разместить анонс / Заявить о нарушении
Другие произведения автора Василь Гардзиенак
Рецензии
Написать рецензию
Другие произведения автора Василь Гардзиенак