Якуб Колас. Любовь

Якуб Колас
Любовь

Ты помнишь ли, Ганна,
Счастливый момент?
Был жив и на дудке
Играл наш Винсент.

А Неман, чуть в ряби,
Спокойно дремал,
И месяц, сияя,
На нас позирал.

Драл горло на иве
Дергач в этот миг,
И бился о стену
Баран-семенник.

На жерди мы сели
В потёмках молчком,
И я притулился
К тебе локотком.

Язык мой отнялся,
Слюну я глотал.
Потом у тебя я
Несмело пытал:

- Скажи мне, Ганулька,
Ты любишь иль нет?
- Всем сердцем люблю я! -
Услышал в ответ.

Из-за' спины лапти
Мои ты сняла,
Онучи на Неман
Стирать понесла.

Ганулька, Ганулька,
Поверь, сразумей:
Я в мире не видел
Любови щирей!

На улице Мурза
Ахимов брехал,
И стражник, присвистнув,
Нагайкой махал.

Я, самый счастливый
На свете батрак,
Там шёл, не боялся
“Шнуров” и собак.

Ты помнишь ли, Ганна,
Тот светлый момент?
Был жив и на дудке
Играл наш Винсент.


Якуб Колас
Каханьне

Ці помніш ты, Ганна,
Шчаслівы мамэнт,
Як граў раз на дудцы
Нябожчык Вінцэнт?

А Нёман спакойна,
Спакойна дрыжаў,
І месячык ясны
На нас пазіраў.

Драў горла ў лозах
За рэчкаю драч,
І грукаў у сцену
Рагамі маркач.

На жэрдзе мы селі
У мроку маўчком,
І я прытуліўся
К табе плечуком.

Язык мне адняўся,
Я сліну глытаў.
А потым нясмела
Цябе запытаў:

- Скажы мне, Ганулька,
Ці любіш мяне?
- Люблю, - ты сказала, -
Аж сэрца мне схне!

І лапці з-за спіны
Мае ты зняла,
Анучы у Нёман
Ты мыць панясла.

Ганулька, Ганулька!
Павер, зразумей -
Я ў свеце не бачыў
Кахання шырэй!

На вуліцы Мурза
Яхімаў брахаў,
І стражнік пасвістваў,
Нагайкай махаў.

Я ж быў шчаслівейшы
На свеце батрак,
Ішоў, не баяўся
“Шнуроў” і сабак.

Ці помніш ты, Ганна,
Той светлы мамэнт,
Як граў раз на дудцы
Нябожчык Вінцэнт?

1907