Конiк

Сказания земли Беларусь

На якай бы мове, не складалi казкi,
У iхняй перамове, разуму падказкi
Як жыцце паволi, нiбы к мору рэчка,
Да найлепшай долi, мкнецца на сустрэчу

Слухай мяне, слухай, хлопчыня маленькi,
Растапырай вушы, ўважлiва, з сумленнем:
На адным падворку, жыў прыгожы конiк,
З доўгай рудай грывай, вогненна-чырвоны

Гаспадар ягоны з прозвищам Шаткоўскi,
Так жа, быў чырвоны, дужы, швыткi, лоўкi
Час сусветнай войны, калi гналi фрыцаў,
Заграблi да войска, конiка небыта...

Але зноў каханне з лёсам у супярэчы,
У дзiвочым стане, выграе, дарэчы
Гаспадар дачку меў, Вальгу прыгажуню,
Усур`ёз чы смехам, клiкалi " Цыруня*"

А да той Цырунi цягнўся вайсковы,
Ён для Вольгi любай, на усё гатовы...
" Дай мне, укохана, щэру обяцанку,
Зостанешся вернай да канца змагання!

-Не, спадар прыгожы, не магу бажыцца,
Куляю варожай можаш быць забiты,
А моё сэрдушко, разарвецца, пане,
Бо не в стане зрушыць, сво`е обяцанне

Повярнiся з войны`, жывы i здаровы
I тады прамовы, будзем весцi знову!
Уздыхнуў глубока, сумны яго вочы:
Маешь рац`ю, Вольга, шчасцце латво зрочыць!

Алеж, з позаранку, конiка прывозде,
Падарункам панне, сам на во`йну зходзе
Слухай, унучач ма`лы, годнасць, чуласць  сэрца,
Мусiць быць на стало чалавечай  мэтай!

----

цыруня* - в переводе на русский, этакая цаца,
с чувством собственного достоинства и
понятием своей привлекательности  и годности.