Вечаровая ціш
Туманом па-над рэчкай павісла.
Дагарае касцёр,
Які слухаў размовы жыцця.
Зоркі з неба глядзяць
На цябе і павольную Іслач,
Быццам хочуць сказаць,
Што ў сустрэчы той будзе працяг.
Я падслухаў, як ноч
Табе штосьці таемна шаптала.
Размаўляла ты з ёй,
І ўсміхалася, нібы дзяўчо.
Я глядзеў на цябе,
І прасіў, каб маёю ты стала.
З неба месяц свяціў
На твае валасы і плячо.
Спі, каханая, спі! --
Нам яшчэ сустракаць разам золкі,
І лічыць кожны дзень,
І распальваць штовечар касцёр.
Я хачу, каб твой сон
Расквітнеў, як на лузе рамонкі,
Каб кахання таго
Аніхто з нашых сэрцаў не сцёр.
06.01.2021.
Касцёр кахання
© Copyright: Валерий Познякевич, 2024
Свидетельство о публикации №124102104491
Свидетельство о публикации №124102104491
Рецензии