На цвiнтары сядзеу стары...
І сонца ў небе дагарала,
А ён глядзеў на ліхтары...
Ў руках трымаў камяк зямлі-
Радзімы частку, што сканала,
Якую мы не збераглі...
Ды не маглі стрымаць яны
Той боль, бо рукі апякала
Жарло пякучага вулкана,
Дзе гінуць дочкі і сыны,
І выпаў з рук камяк сыры...
Свидетельство о публикации №124102003631